Haar lichaam wilde echter niet meer en toen was het snel afgelopen.
Als kind herinner ik mij de zaterdagochtenden dat ik meeging met mijn moeder op de fiets naar het koffiedrinken bij tante Lies in de Borgerstraat. Kleine potjes hebben grote oren, maar gelukkig begrijpen ze niet alles en niet meteen. Tante Lies was mijn oudtante, de jongste zuster van mijn oma en vroeg weduwe geworden aan het eind van de oorlog, terwijl zij zwanger was van haar jongste zoon. Over haar vertelde mijn moeder dat ze om wat om handen te hebben zelf een groot kleed met bijkleedjes voor op de grond had geknoopt. Ik moet het kleed nog wel hebben gezien, maar zonder echte herinneringen. Het was nogal moeizaam gegaan omdat wol toen 'op de bon was'.
Tante Lies heette voluit Marie Lise, wat vrij bijzonder is in 1912.
Voor zover ik het me herinner en gehoord heb heeft ze een goed leven gehad en heeft ze altijd haar gevoel voor humor behouden. Een sigaret en een borrel tot op het laatst met een klein lachje, zo denk ik terug aan haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten