Geloof je wat je met je eigen ogen hebt gezien of geloof je het verhaal van je man: dat is het dilemma waarmee Sophie Hannah de vrouwelijke hoofdpersoon van haar nieuwste roman, Verborgen gebreken, opzadelt. In het eerste geval zou er niets aan de hand zijn; het tweede zou betekenen dat zij dingen ziet die er niet zijn en dat ze bezig was gek te worden.
Voor Connie Bowskill, het personage in kwestie, speelt die vraag overigens minder dan voor de lezer. Connie is er namelijk van overtuigd dat zij tijdens een virtuele rondleiding op het internet door het pand, gelegen Bentley Grove 12 in Cambridge, het lichaam van een dode vrouw heeft gezien, badend in het bloed. Vreemd genoeg echter was het lichaam verdwenen toen zij de beelden even later aan haar man wilde laten zien. Toch gaat zij de volgende dag naar de politie om melding te doen van haar macabere ontdekking. Er is sowieso iets vreemds aan de hand met dat adres. Het komt bijvoorbeeld tevoorschijn als Connie het navigatiesysteem van hun auto het commando ‘thuis’ geeft. Wie heeft dat erin gezet? Kit, haar man? Het zou heel goed kunnen, want zij verdenkt hem er al enkele maanden van een affaire met een andere vrouw te hebben. En die vrouw woont toevallig in Cambridge. Connie is vastbesloten de waarheid boven water te krijgen en gaat op onderzoek, ondanks de tegenwerking uit haar omgeving, bijvoorbeeld van haar man. Het wordt een ware helletocht, waarin werkelijkheid en verbeelding voortdurend door elkaar lopen. Steeds meer lijkt het erop dat Connie inderdaad gek geworden is. Zij heeft echter één geluk: op den duur begint de politie haar verhaal te geloven.
Verborgen gebreken is geen eenvoudig verhaal. Diverse verhaallijnen lopen door elkaar en het gegoochel met panden en adressen is niet van de lucht. Bovendien zorgt het gekozen perspectief ervoor dat de lezer in principe nooit meer weet dan Connie Bowskill. Ik houd niet zo van het ik-perspectief, maar van haar wil ik de andere boeken ook nog wel lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten