Even geheel iets anders, maar wel de oorzaak van de 4 dagen die tussen de blogjes zit.
Op vrijdag 8 maart, internationale vrouwendag, organiseerden 4 stichtingen de Tweede Indië-Lezing in Amsterdam in de OBA op ODE.
Het was weer een gedenkwaardige middag met indrukwekkende verhalen en een mooie portret onthulling.
De film ervan is nog niet binnen, maar er zal hier zeker een link naar verschijnen.
De jaarlijkse Indië-lezing op 8 maart 2013, van 14 tot 17 uur in het Theater van 't Woord van de Openbare Bibliotheek Amsterdam, was indrukwekkend, onthullend en inspirerend. Op deze Internationale Vrouwendag, tegelijk de dag, waarop Indië in 1942 capituleerde en de oorlog daar een feit, kwamen ruim 180 mensen bij elkaar.
De middag werd georganiseerd door de Stichtingen Gastdocenten WOII Zuidoost Azië, Nusantara Zuidoost, Comité 4-5mei Zuidoost en Herdenking Gevallenen en Slachtoffers in Nederlands-Indië.
De lezing stond in het teken van het thema 'Heden en verleden, Vrouwenlevens in en na de Tweede Wereldoorlog'. De eerste inleider, mevrouw Lies Cruden-Heerenveen, bracht met haar zoon Gordon het levensverhaal van hun moeder en grootmoeder met ervaringen uit het Lampersari-kamp in WO II.
Een verhaal van een Surinaamse vrouw, geboren in Indië op Java. De oorlog bracht zij door met haar moeder, broer en zus in het Indische kamp, omdat haar vader voor de oorlog vanuit Suriname tekende voor het KNIL en werd opgeroepen om in Indië te vechten. Haar vader zat elders gevangen. Na de oorlog werd hij aanvankelijk als vermist opgegeven, maar uiteindelijk voegde hij zich weer bij de familie in Amsterdam. Het is een van de onbekende verhalen die niet in lesboeken voorkomt.
De tweede inleider, mevrouw prof. dr. Saskia Wieringa sprak over het leven van vrouwen en meisjes na WO II, na 1945 in Indonesië. Een geheel andere verhaal over sterke Indonesische vrouwen. Talloze, naamloze vrouwen die gevochten hebben voor een vrij land. Saskia Wieringa heeft hier een boek over geschreven, getiteld ‘Het Krokodillengat’. Adembenemend, dit verhaal over de genocide in Indonesië onder leiding van generaal Soeharto in 1965 rond de machtswisseling. De wisseling vormde de opmaat voor een heksenjacht op mensen met (vermeende) communistische sympathieën. Er vielen honderdduizenden slachtoffers.
Er werd tevens hulde gebracht aan verzetsmensen met wortels in ‘de Oost en de West’ door middel van geschilderde portretten. Een nieuw portret van verzetstrijdster Evy Poetiray werd aan deze galerij van verzetsmensen toegevoegd, dat onthuld werd door aanwezige familieleden.
De organisatie ontving veel dankbetuigingen voor de Indië-lezing, waar mensen elkaar ontmoeten en elkaar begrijpen rondom een gedeeld verleden. De geschiedenis dient verteld te worden, ook dit deel van onze geschiedenis. Hoe kun je je toekomst onder ogen zien, als je niet eerst in het reine bent gekomen met je verleden? De waarheid achterhalen, historisch besef, staat ten grondslag aan verbinding met heden en toekomst.
En zo kunnen wij onze kinderen beschermen en vrijwaren tegen onze pijn, die wellicht de pijn is van onze ouders en die maar niet lijkt te verdwijnen. Hoe werken reflectie en zelfonderzoek om de cirkel te doorbreken? Kunnen wij begrip en mededogen opbrengen voor onze ouders en voor onszelf en ons zo weer openstellen voor onze naaste, die ons zo goed als zeker de spiegel voorhoudt, waar we liever niet in kijken?
