Dikkie en bloemwerk

Beiden zijn bijna klaar, het is altijd prettig om 2 klusjes tegelijk te doen voor de afwisseling. Dikkie kan vervolgens naar oma en opa om ingelijst te worden en mijn bloemetjes gaan in de Kantlesmap.
Komende dinsdag weer een nieuw werk, nog maar een keer brugs bloemwerk en gaat wel aardig daarmee.
Eerst de paas, met visite en een uitstapje.
Dan nieuwe werkstukken dus!
......en wat oud werk wat steeds blijft liggen.....

'De wereld volgens Maarten van Rossum'

Is het wel zo beroerd gesteld met Nederland als veel intellectuelen en opinieleiders beweren? Maarten van Rossem demonstreert nuchter en realistisch dat al die somberheid niet terecht is. In het essay 'Typisch Nederland', waarin de culturele en historische eigenaardigheden van ons vaderland aan de orde komen, laat hij overtuigend zien dat Nederland in vergelijkend
perspectief misschien niet het beste land ter wereld is, maar wel met de beste landen mee kan komen.
In de columns die hij de afgelopen twee jaar over Nederland schreef, houdt hij kritisch afstand van de nationale depressie die de media, het kabinet en de spraakmakende gemeente Nederland hebben aangepraat. Van de plotselinge aandacht voor onze 'historische identiteit', die ook voortkomt uit de nationale neerslachtigheid, moet Van Rossem niets hebben.
Teneinde ons kleine leed maximaal te relativeren schrijft hij in dit boek ook over aard en structuur van de wereldgeschiedenis, een onderwerp dat de laatste jaren steeds meer in de mode is geraakt. Daarmee contrasteert het opstel over zijn eigen 'leesgeschiedenis', die begint met Suizebol en Bijdepink en eindigt met de Bekentenissen van Zeno. Hij besluit met een beschouwing over de komende honderd jaar, waarin duidelijk wordt dat pessimisme even onzinnig is als optimisme.
Tijdens het lezen hoor ik hem het voorlezen, extraatje uit de fantasie.

Brugsbloemwerk bijna af

Het is niet helemaal gelukt om het op tijd af te krijgen, maar ik ben een eind gekomen.
Vandaag de bandjes klossen aan de buitenkant. Daar moet ik nog een trukje bij aanleren dus heb ik daar even mee gewacht. Verder is het vlot werken, jammer dat die armband in brugs er nu waarschijnlijk niet meer zal komen omdat ik de cursistendag heb gemist.
Wel hebben we (kringen in N-H) een bespreking gehad en in november is er voor de 26ste keer weer een regiodag, maar op een andere lokatie en met een andere invulling.
Afspraken zijn gemaakt, ik ben benieuwd.

Dikkie Dik 4

Ik kan die arme dikke dikkedik niet meer zien, maar hij nadert het einde.
Nog een arm, de kop en het randje er omheen. Daarna gaat ie terug naar een van de oma's om ingelijst te worden. Ik hoop dat het wordt goedgekeurd;-)
Het is toch zoveel leuker om zelf iets te ontwerpen, of eventueel iets afwisselends uit te kiezen met een redelijke moeilijkheidsgraad dat dit.
Maar goed, eerlijk is eerlijk, ik ben ook 'klein' begonnen om het te leren.
Ik kijk nu al weer uit naar iets wat ik zelf heb bedacht.

"Citadel"

In de trilogie verschenen eerder 'Het verloren labyrinth' en 'De vergeten tombe'.
Kate Moss schrijft nagelbijtend in diverse eeuwen, uiteindelijk valt dan alles samen en is een logisch verhaal geworden.

Carcassonne, zomer 1942. Terwijl Franse soldaten aan het front hun levens wagen om de Duitsers het hoofd te bieden, besluit de dappere jonge Sandrine haar eigen strijd te voeren. Ze sluit zich aan bij een groep vrouwelijke verzetsstrijders die, werkend onder de codenaam Citadel, alles riskeren wat hun lief is om een einde te maken aan de angst en het verdriet die de Duitse bezetting met zich mee bracht.

Terwijl de oorlog het ene na het andere bloederige dieptepunt bereikt, raakt Sandrines lot verweven met dat van drie zeer verschillende mannen. Wie van hen is haar ware vijand? Wie vormt een ware bedreiging? En wie is de bewaarder van het oude geheim dat aan de voet van de Pyreneeën verscholen ligt? De vrouwen van het Citadel-netwerk zullen een nog veel ouder en duisterder gevecht moeten aangaan dan ze ooit hadden voorzien.

Het is een dikkerd, deze zal ik niet echt snel uit kunnen lezen, maar ik doe mijn best.....

Dikkie Dik 3

Voor de avond ligt daar nog steeds Dikkie Dik.
Het schiet nu op de naam en bijna de datum staan. Het is vooral doorzettingsvermogen wat nodig is om die kleurvlakken te vullen.
Nu weet ik wel weer waarom ik niet zo gek ben op dit soort pakketten.
Maar het komt af, vast en zeker.

IJzerkoning

The Iron Fey 1
Op de zestiende verjaardag van Meghan (ik-figuur) blijkt haar broertje verwisseld te zijn voor een elfenkind. Zij wil hem terugvinden en met hulp van haar beschermer Puck gaat ze naar de fantasiewereld Nimmernimmer. In Zomerland, bekend uit het toneelstuk Midzomernachtsdroom van Shakespeare, ontmoet ze koning Oberon die haar iets ongelooflijks vertelt. De zoektocht naar Meghans broer is een groot en ongewis avontuur vol gevaar. Ze krijgt hulp van de aantrekkelijke prins Ash. Als uit een grote hoed verschijnt het ene fantasiewezen na het andere; van de filmfiguurtjes Gremlins tot aan klassiekers als trollen en draken. De wezens hebben een ding gemeen: scherpe tanden, want het devies in Nimmernimmer is eten of gegeten worden. Het verhaal is een pleidooi voor de fantasie zoals Grimalkin de kat zegt: 'Stervelingen verliezen hun geloof in alles behalve de wetenschap'. Door computerspelletjes geloven mensen niet meer in monsters of magie. De serie 'The Iron Fey' zal uit vier delen bestaan.
Eigenlijk meer een tienerboek, maar ik las ergens een stukje van het verhaal en wilde het helemaal lezen.
Het is niet gek geschreven en tegen fantasy heb ik helemaal niets.
Julie Kagawa schrijft best aardig.

Brugs bloemwerkje

Na mijn griep lag er van alles wat afgemaakt moest worden.
Dit werkje voor les stond boven aan de lijst. Het is niet erg moeilijk, alleen het onderdeel van de boogjes op de hoeken. Daar moet ik het fijne nog van bijleren, dat komt volgende week.
Wat wel fijn zou zijn als alle bloemen en het tussenwerk gedaan is.
Ik doe mijn best om het zover te krijgen, maar het steeds opnieuw winden van 10 paar klossen breekt me wat op.

"Dood spel"

Een mysterieus basketbaltalent dat opduikt na de tragische verdrinking van een basketbalster. Een rouwende weduwe en familieleden met verledens vol geheimen die nu onherroepelijk de kop opsteken.
Ex-model Laura Baskin probeert haar fatale huwelijksreis en de verdrinking van haar kersverse echtgenoot, basketbalster David, te verwerken. Was haar familie voorheen al om onduidelijke reden extreem gekant tegen het huwelijk, nu doen allerlei signalen uit haar omgeving zoetjesaan meer alarmbellen bij haar rinkelen. Als blijkt dat er een half miljoen dollar ‘zomaar’ verdwenen is geeft dat aanleiding om op onderzoek te gaan: was Davids dood misschien moord, in plaats van een ongeluk of een vermeende zelfmoord?
Laura’s omgeving geeft inderdaad onbedoeld signalen af meer te weten. Complottheorieën dringen zich op en nestelen zich rond wat de personages voor zichzelf ‘een fatale dag’ in het verleden noemen. En rond ene Mark. Een man die ingrijpende plastische chirurgie ondergaat om vervolgens uit het niets bij Davids oude basketbalteam op te duiken en daar furore maakt.

De node gemiste en allesonthullende informatie is explosief, vergezocht en gewaagd, maar óók verrassend aannemelijk. Overtuigend. Toch is een van de pijlers waarop het verhaal rust zwak, doordat de belangrijkste drijfveer die de hele boel in werking zet op zijn zachtst gezegd minder overtuigend is. De keuze van Mark om juist voor Davids oude team te spelen brengt Laura in gevaar, waarmee hij al zijn eerdere acties — enkel en alleen ondernomen om haar te beschermen — overbodig en betekenisloos maakt.
Overigens neemt deze eersteling zijn lezers wel enorm voor zich in met zijn knap doorgevoerde parallellen: in heden en verleden, tussen broers en zussen, in verschillende situaties. Het is grappig alle parallellen achteraf nog eens met aandacht na te pluizen om zo te constateren met hoeveel aandacht en duidelijk plezier Harlan Coben de plot heeft geconstrueerd.

Tweede Indië-lezing

Even geheel iets anders, maar wel de oorzaak van de 4 dagen die tussen de blogjes zit.
Op vrijdag 8 maart, internationale vrouwendag, organiseerden 4 stichtingen de Tweede Indië-Lezing in Amsterdam in de OBA op ODE.

Het was weer een gedenkwaardige middag met indrukwekkende verhalen en een mooie portret onthulling.
De film ervan is nog niet binnen, maar er zal hier zeker een link naar verschijnen.

De jaarlijkse Indië-lezing op 8 maart 2013, van 14 tot 17 uur in het Theater van 't Woord  van de Openbare Bibliotheek Amsterdam, was indrukwekkend, onthullend en inspirerend. Op deze Internationale Vrouwendag, tegelijk de dag, waarop Indië in 1942 capituleerde en de oorlog daar een feit, kwamen ruim 180 mensen bij elkaar.

De middag werd georganiseerd door de Stichtingen Gastdocenten WOII Zuidoost Azië, Nusantara Zuidoost, Comité 4-5mei Zuidoost en Herdenking Gevallenen en Slachtoffers in Nederlands-Indië.

De lezing stond in het teken van het thema 'Heden en verleden, Vrouwenlevens in en na de Tweede Wereldoorlog'. De eerste inleider, mevrouw Lies Cruden-Heerenveen, bracht met haar zoon Gordon het levensverhaal van hun moeder en grootmoeder met ervaringen uit het Lampersari-kamp in WO II. 

Een verhaal van een Surinaamse vrouw, geboren in Indië op Java. De oorlog bracht zij door met haar moeder, broer en zus in het Indische kamp, omdat haar vader voor de oorlog vanuit Suriname tekende voor het KNIL en werd opgeroepen om in Indië te vechten. Haar vader zat elders gevangen. Na de oorlog werd hij aanvankelijk als vermist opgegeven, maar uiteindelijk voegde hij zich weer bij de familie in Amsterdam. Het is een van de onbekende verhalen die niet in lesboeken voorkomt. 

De tweede inleider, mevrouw prof. dr. Saskia Wieringa sprak over het leven van vrouwen en meisjes na WO II, na 1945 in Indonesië. Een geheel andere verhaal over sterke Indonesische vrouwen. Talloze, naamloze vrouwen die gevochten hebben voor een vrij land. Saskia Wieringa heeft hier een boek over geschreven, getiteld  ‘Het Krokodillengat’.  Adembenemend, dit verhaal over de genocide in Indonesië onder leiding van generaal Soeharto in 1965 rond de machtswisseling. De wisseling vormde de opmaat voor een heksenjacht op mensen met (vermeende) communistische sympathieën. Er vielen honderdduizenden slachtoffers. 

Er werd tevens hulde gebracht aan verzetsmensen met wortels in ‘de Oost en de West’ door middel van geschilderde portretten. Een nieuw portret van verzetstrijdster Evy Poetiray werd aan deze galerij van verzetsmensen toegevoegd, dat onthuld werd door aanwezige familieleden. 

De organisatie ontving veel dankbetuigingen voor de Indië-lezing, waar mensen elkaar ontmoeten en elkaar begrijpen rondom een gedeeld verleden. De geschiedenis dient verteld te worden, ook dit deel van onze geschiedenis. Hoe kun je je toekomst onder ogen zien, als je niet eerst in het reine bent gekomen met je verleden? De waarheid achterhalen, historisch besef, staat ten grondslag aan verbinding met heden en toekomst.

En zo kunnen wij onze kinderen beschermen en vrijwaren tegen onze pijn, die wellicht de pijn is van onze ouders en die maar niet lijkt te verdwijnen. Hoe werken reflectie en zelfonderzoek om de cirkel te doorbreken? Kunnen wij begrip en mededogen opbrengen voor onze ouders en voor onszelf en ons zo weer openstellen voor onze naaste, die ons zo goed als zeker de spiegel voorhoudt, waar we liever niet in kijken?

Dikkiedik 2

Voorlopig zit ik nog wel met Dikkiedik, ik schat nog een week of 2 minstens......
Door de grote kleurvlakken ben je lang bezig met een kleur, ik zelf houd van wat meer variatie, maar goed.
De naam en datum moet ik nog even goed in elkaar zetten, maar dat is voor het volgende kwatrand.
Het jaartal staat er vast.....

'Vergeten'

Special agent John Puller is de beste van zijn vak. Namens de US Army’s Criminal Investigative Division – ACID – onderzoekt hij zware misdaden waarbij Amerikaanse militairen betrokken zijn, als slachtoffer of als dader. Maar nu krijgt hij met een zaak te maken die hem persoonlijk raakt: de onfortuinlijke dood van een oude vrouw in het stadje Paradise, aan de Golfkust van Florida.
De plaatselijke politie doet de zaak af als een ongeluk, een ongelukkige val met een fatale afloop. Maar vlak voor haar dood stuurde Betsy Puller Simon, de tante van John, een brief aan zijn vader. Een brief waarin ze schreef dat er zich in het ogenschijnlijk vreedzame Paradise, waar toeristen en rijke gepensioneerden van zonovergoten stranden genieten, vreemde zaken voordoen.
Naarmate zijn onderzoek vordert, raakt Puller er steeds meer van overtuigd dat de dood van zijn tante geen ongeluk was. Dat er achter de façade van wuivende palmen en paradijselijke zandstranden een smerig zaakje schuilgaat. En dat de betrokkenen tot werkelijk alles bereid zijn om de waarheid te verdoezelen…
Spannend, precies wat de dokter voorschrijft voor een herstellende van griep;-)

Dikkiedik

Tsja, een verzoeknummer van een jonge oma..... Het pakketje DikkieDik kwam over de post en daarvoor was al gebeld. Het is een eenvoudig ontwerpje met alle materialen erbij.
Vanavond maar eens opzetten en kijken hoe vlot het werkt.
Vanuit mijzelf zal ik ook wel ooit nog iets maken voor mijn achterneefje, nu eerst deze oranje kat...
Gelukkig zijn het geen van allen bloglezertjes voor zover ik weet.

'De lege kamer'

Wiegendood kan kindermoord lijken en andersom
Ja, weer een Sophie Hannah omdat ze niet op elkaar lijken.
Programmamaakster Fliss Benson ontvangt op haar werk een anonieme kaart, waarop zestien cijfers staan, in rijen van vier. Het zegt haar helemaal niks. Diezelfde dag gaat Fliss tegen haar zin aan de slag voor een documentaire over gerechtelijke dwalingen bij de veroordeling voor moord van moeders wier kinderen aan wiegendood zijn overleden. De documentaire volgt drie vrouwen: Helen Yardley, Sarah Jaggard en Rachel Hines. Alle drie zijn ze nu vrij. Naar de arts die hen achter de tralies heeft gekregen, dr. Judith Duffy, is onderzoek ingesteld door het medisch tuchtcollege. Om redenen die ze met niemand deelt, zit Fliss niet te wachten op dit project. Dan wordt Helen Yardley dood aangetroffen in haar woning, met in haar zak een kaart met zestien cijfers erop, gerangschikt in rijen van vier...

'Het zijn de onaangepaste hoofdpersonen die Sophie Hannah's thrillers zo menselijk maken. Ze zitten vol twijfels, schaamte en spijt (...)
Inmiddels is de politie volop met de zaak bezig via rechercheurs Simon Waterhouse en Sam Kombothekra.