"Noodweer"

Nancy Pickard, ik heb nog niets van haar gelezen. Haar vorige boek ga ik zeker aanvragen als ik terug ben. Het is spannend, humoristisch en goed geschreven dit Noodweer alhoewel ik er net in begonnen ben.

Op een ranch in Kansas wordt tijdens een nachtelijk onweer in 1986 de vader van de 3-jarige Jody Linders doodgeschoten, waarna haar moeder spoorloos verdwijnt. De driftige boerenknecht Billy Crosby, een alcoholist die ruzie had met Jody's opa, wordt veroordeeld voor de moord of moorden. Jody, die is opgevoed door haar grootouders en ooms, werkt als docent Engels en sinds kort woont ze in het oude huis van haar ouder. Ruim 23 jaar later krijgt ze haar ooms op bezoek, die vertellen dat Billy is vrijgelaten en dat hij een nieuw proces krijgt. Mogelijk keert hij ook met wraakgevoelens naar Kansas terug. Het zet haar leven en vooral haar kijk op haar familie op zijn kop. Deze goed vertaalde thriller is zorgvuldig opgebouwd en valt op door de goede aandacht voor de psychologie van zowel slachtoffers, dader als hun familieleden. De spanning wordt langzaam en zorgvuldig opgebouwd en leidt naar een verrassende, dramatische en ook aannemelijke ontknoping. 

Tropen

Het is gisteren en vandaag ver boven de 30 graden worden. Niet op mijn terras ‘s morgens, omdat de hoogte zorgt voor een koele wind vanachter de berg.

De luiken staat in tropenstand om de middaghitte te verhinderen binnen te dringen.

Wel lekker om te zitten borduren en lezen. Omdat mijn Schneebergje bijna af is heb ik gisteren voor 2 kleine dingen al weer klossen zitten winden. Een sleutelhanger voor een bijna ex-collega als extra cadeautje bij haar afscheid en een waaieroorhanger die ik al jaren in de kast heb liggen.

Ik ga over op een andere manier van werken qua bloggen.

In La Bergerie(zo heet het huis) maak ik vooraf een aantal blogjes klaar op stick, compleet met plaatjes. Vervolgens zet ik deze zodra ik weer in de buurt van internet kom achter elkaar klaar op blogspot met een geplande datum van publiceren.

Op die manier vallen er niet van die grote gaten tussen de opvolgende blogs.

Hierbij in ieder geval een plaatje van mijn vorderingen met “leven aan zee” en het stukje Schneeberg.

Gras laten groeien

Ja ja, een van mijn taken deze zomer is het zaaien en verzorgen van een grasveldje.

Voor het huis kan er geparkeerd worden en het makkelijkst is het als er een soort grasveld voor wordt aangelegd. Ik heb mijn bedenkingen omdat er nog zoveel ander grondwerk gebeuren moet en zal het niet leuk vinden als er machines over heen gaan rijden, maar verder ben ik zo lekker bezig.

Eerst proberen het wat vlakker te maken, dan met de hark de grond losmaken, hout en stenen en andere rommel eraf en eruit halen, nog meer harken totdat het er goed uitziet en er niets meer van groen tussen zit. Het is wel zwaar werk.

Vervolgens aarde kopen en erover uitspreiden, dus weer harken. Vervolgens graszaad zaaien en dan de grond aanstampen en nathouden.

De round-up die ik verder over de grond heb gespoten doet zijn werk goed. Ik zie het onkruid verdorren en het goede daarvan is dat het over 3 weken is uitgewerkt.

Dat betekent dat de kuil voor het zwembad ook begaanbaar blijft, anders kun je er van de brandnetels niet meer bij. Wel moet ik de uitlopers van de bramenstruiken weg snoeien, die groeien overal doorheen wanneer je ze niet kort houdt.

“De begraafplaats van Praag”

Het laatste boek van Umberto Eco op die naam alleen al meegenomen, maar het valt tegen. Voorin staat: Een verzonnen hoofdpersoon maakt ware gebeurtenissen uit de 19^e eeuw aan de lijve mee.

Jaja, het is echter zo negatief geschreven, waarschijnlijk als soort spiegel, maar dan een waar in niet in wil kijken. Uit pure nieuwsgierigheid doe ik af en toe een paar hoofdstukken, maar echt boeien doet het niet.

Op grootse wijze neemt Umberto Eco in zijn nieuwe, grote roman De begraafplaats van Praag de misschien wel meest megalomane eeuw aller tijden onder handen: de negentiende eeuw. Plaatsen van handeling: Turijn, Palermo en Parijs.De geschriftvervalser Simone Simonini is een nauwkeurig observator van zijn eigen tijd. En hij ziet veel: een hysterische sataniste, een abt die twee keer sterft, lijken in een Parijs riool, jezuïeten die samenspannen tegen vrijmetselaars, vrijmetselaars en Mazzinianen die priesters wurgen met hun eigen darmen, de krombenige, aan artrose lijdende Italiaanse held Garibaldi, de bloedbaden tijdens de Parijse Commune van 1871 waar zelfs pasgeboren ratjes worden gegeten, onwelriekende kotten waar tussen de absintdampen bomexplosies en volksopstanden worden voorbereid, nepbaarden, zogenaamde notarissen, valse testamenten, diabolische broederschappen en zwarte missen. Simonini ziet veel, maar hij maakt nog veel meer mee, en bijna als vanzelf wordt hij steeds dieper betrokken in het complot dat zal leiden tot de lasterlijke Protocollen van de Wijzen van Zion, die de gehele twintigste eeuw het antisemitisme zullen aanwakkeren.Maar de vraag is of Simonini er alleen  maar zijdelings bij betrokken is. Is zijn invloed niet veel groter? De Protocollen zijn een vervalsing, maar van wie precies?

De begraafplaats van Praag is een aangrijpende en belangrijke roman, die een verontrustend licht werpt op het historische en politieke Europa van de negentiende eeuw, met zijn complotten, aanslagen en samenzweringen.

‘Vide genier’

Koninginnedag, maar dan anders.

Op deze zondag is er een soort vrijmarkt in het dorp. De zondag het meest dichtbij de langste dag van het jaar. Van heinde en verre komt men met rommel om te verkopen. Vorig jaar is het kompleet verregent. Dit jaar ziet het er ook niet zo goed uit, maar het kan verkeren wat het weer betreft in deze contreien.

Ook is er een speciale mis, vorig jaar ben ik daar heen geweest omdat ik de kerk van binnen wilde zien en deze anders op slot zit. Het is een aparte kerk, zelden zoiets gezien, keurig gerestaureerd en van binnen bonter dan normaal in deze streek.

Ik ben bezig om de geschiedenis van dit dorp te achterhalen. Dat valt nog niet mee.

Wanneer ik materiaal gevonden heb in de bibliotheek moet dat eerst vertaald en begrepen worden voor ik het in goed nederlands kan opschrijven.

Maar stukje bij beetje gaat het lukken.

“Bloedgeld”

J. Jefferson Parker, ik heb wel meer van hem gelezen. Er is vaak een hoofdpersoon die niet lijkt op die uit de andere boeken.

Wel spannend, al is alles erg grijs is zijn boeken. Veel tussen zwart & wit in wat betreft het kwaad begrijpelijk en iets om over na te denken, wel erg amerikaans toch.

Ben wel blij dat ik iemand gevraagd heb om de thrillergids van Vrij Nederland voor me aan te schaffen. Nu ik niet meer werk moet ik op een andere manier aan de titels van spannend werk zien te komen.

De jonge politieagent Charlie Hood van het Los Angeles Sheriff's Department (bekend uit L. A. Outlaws) heeft op een avond dienst met de veel oudere, doorgewinterde Terry Laws. Tijdens hun patrouille in Antelope Valley, een nog vrij ongecultiveerd, onherbergzaam woestijngebied, wordt Laws overhoop geschoten, Hood blijft ongedeerd, maar heeft de dader wel gezien. Het is duidelijk dat het om een koelbloedige executie gaat en Interne Zaken geeft Hood de opdracht de moordenaar van Laws te vinden. Het onderzoek wijst uit dat Laws niet zo'n modelpolitieman was als iedereen dacht. Hij leidde een nogal luxueus leven en had blijkbaar een geheimzinnige bron van inkomsten. Het spoor leidt naar Mexico en drugsmokkel. In een tweede verhaallijn volgt de lezer de nog jonge reservepolitieman Draper die enkele jaren terug met Laws heeft samengewerkt in een nogal dubieuze zaak. Een spannende, sfeervolle, goed geschreven en gecomponeerde politiethriller, Hood is een interessante hoofdpersoon.

Is het Werken, dat handwerken?

Ik kom niet tot veel, het lezen borduren en kantklossen raken in het ongerede als er gasten langskomen. Daarna moet het huis weer aan kant gemaakt en daarna pas weer rustig aan het handwerken.

Wel is nu de satellietschotel in orde gemaakt zodat de tv aan kan bij binnenzit weer en ook de Nederlandse radio zou af te spelen zijn, die heb ik nog niet geprobeerd.

Verder maar weer met mijn “leven aan zee”.

De zeemeeuw is nu ook af, de enkele draadjes voor de lijnen heb ik toch maar verdubbeld. In een stukje met lichte kleuren vallen ze anders zo helemaal weg.

Het midden en daarboven zijn nu klaar inclusief omlijsting. Het is toch meer werk dan ik dacht, maar het wordt erg leuk.

Helaas heb ik ook de markt geen dmc blanc kunnen kopen, toch nog maar is zoeken in de stad. Alleen kan ik ook met behulp van het woordenboek de naam voor zo’n winkel nergens vinden.

Uiteindelijk ben ik toch met een klein kant patroontje Schneeberg begonnen. Het begin is het moeilijkst zeggen ze. Het voelde wel goed. 

Een leven met de zee

Daar ben ik weer, hoewel ik ruim 2 weken niets geplaatst heb ben ik wel aan het werk geweest. Nu de ene geboortelap klaar is op het afwerken na ben ik aan de tweede begonnen. Het is een gecombineerd zeegezicht uit het Borduurblad. Het blijkt in de praktijk wat ingewikkelder dan ik dacht, maar het is goed te doen.

Helaas ontbrak er toch nog een strengetje wit en de handwerk zaak in Argentat is dicht heb ik al gezien. Gelukkig zat in een ander project ook wit, nu moet ik alleen op de markt een strengetje bij kopen, dan klopt alles weer helemaal.

Nu de gasten allemaal vertrokken zijn heb ik ook een kantklos-patroon op mijn kussen gezet, maar daar ga ik pas wat aan doen wanneer het minder mooi weer is.

Vanaf dat ik weer alleen zit is het weer alleen maar beter geworden, ik hoop dat het zo blijft. Het is goed borduren buiten in het zonnetje, afgewisseld met lezen en af en toe een klusje.

Echt werken doe ik hier ’s morgens. Als er een klusje klaar is zal ik een foto plaatsen, maar voorlopig is het nog veel werk en weinig zicht.

Vakantie

Het valt niet mee om zonder verbinding een blog bij te houden. Gelukkig is er een oplossing, namelijk het internetcafe.
Volgende keer mijn stickie mee en opletten vanwege het toetsenbord en dan lukt het weer.
Ik was al bang dat ik het op moest geven en dat wou jammer zijn.
Vandaag dus geen plaatje van mijn werk, de volgende keer beter!